Փոքր ժամանակ Քվենտինն ամեն օր իր մայրիկի համար տարբեր պատմություններ էր հորինում և մեծ հաճույքով ներկայացնում ընտանեկան դատին։ Սակայն բոլոր հորինվածքները միշտ ավարտվում էին նույն կերպ՝ մայրիկի սարսափազդու մահով։

Իններորդ դասարանում Քվենտինը լքեց դպրոցը և որոշ ժամանակ տոմսավաճառ աշխատեց «Ծտերի հետ հանգիստը» պորնո–կինոթատրոնում։

Սցենարիստ դառնալու և պորնո–կինոթատրոնի արանքում Տարանտինոն աշխատում էր վիդեովարձույթում, ինչի շնորհիվ անդադար լցնում էր ուղեղը կինոէնցիկլոպեդիկ տվյալներով և ամենուր ստում՝ իբր լրագրող է։ Կեղծիքը օգնեց անգամ հարցազրույց վերցնել հեղինակավոր ռեժիսոր Բրայան դե Պալմայից։

Վիդեովարձույթում քիչ էին վճարում, և ապագա ռեժիսորը ստիպված կողքից հավելյալ աշխատանք էր կատարում։ Այդպես նա հայտնվեց հայտնի դերասան ու սպորտսմեն Դոլֆ Լունգրենի վիդեոմարզանքների նկարահանմանը։ Տարանտինոյի պարտականությունների մեջ էր մտնում մաքրել նկարահանման տան բակը շների կղկղանքներից, իսկ նրան վարձած Ջոն Լենգլին հետո հիշում էր, թե ինչպես էր Տարանտինոն անընդհատ խփում ոտքերը կահույքի անկյուններին և անվերջ խոսում կինոյից։

Ռեժիսոր Օլիվեր Սթոունի «Բնածին մարդասպանները», որոնց սցենարը գրել է Տարանտինոն, դուր չէր եկել ֆիլմի պրոդյուսեր Դոն Մերֆիին։ Երբ տեղի ունեցավ Մերֆի–Տարանտինո պատահական ռեստորանային հանդիպումը, ներկաները հետո հիշատակում էին այն իբրև հոլիվուդյան ցավոտ, բայց ծիծաղելի մենամարտ. կռվողները բացարձակ գաղափար չունեին իրական ծեծկռտուքի մասին՝ այդքան զավեշտալի էր այդ ամենը դիտվում կողքից։

Կռվազանությունից բացի, էքսցենտրիկ և երիտասարդ Տարանտինոն բազմիցս խախտում էր օրենքն ու հայտնվում ճաղերի ետևում։ Օրինակ՝ գիրք գողանալու կամ ավտոկանգառի տուրքը չվճարելու համար։ Մի անգամ նա անց է կացրել բանտում ութ օր, ինչն, իր խոսքով, պարզապես դժոխք էր, բայց կարճատև կալանքի շնորհիվ նա իմացավ բազում «հիասքանչ» արտահայտություններ, որոնք ապագա սցենարական երկխոսությունների համար շատ օգտակար գտնվեցին։

«Կատաղած շների» հաջողությունից հետո Քվենտինին դիմեցին բազում պրոդյուսերներ՝ հոլիվուդյան կոմերցիայի տեսանկյունից բավականին ախորժելի առաջարկներով։ Սակայն Տարանտինոն մերժեց թե՛ Ուիլ Սմիթի և Թոմի Լի Ջոնսի դուոյի «Սևազգեստ մարդկանց», թե՛ Կիանու Ռիվզի մասնակցությամբ «Արագությանը», 1994-ին նկարելով իր բեկումնային «Քրեական գրվածք» տրիպտիխը, որը նրան անմիջապես դարձրեց նորաթուխ հեղինակային ռեժիսոր, պարգևեց Կաննի միջազգային կինոփառատոնի «Ոսկե արմավենու ճյուղ», «Օսկար» ու «Ոսկե Գլոբուս»՝ «Լավագույն սցենար» անվանակարգերում։

Դրանից հետո Քվենտինը դարձավ մեգապահանջված և հիպերհայտնի. իր արվեստի երկրպագուների շարքում էր անգամ Սադդամ Հուսեյնը։ Երբ ամերիկյան զորքերը ներխուժեցին Իրաք և բռնագրավեցին Հուսեյնի դղյակներից մեկը, տան տիրոջ վիդեոսկավառակների մեջ կար նաև «Քրեական գրվածքը»։

Ռեժիսորի որոշ տարօրինակություններ, օրինակ՝ վառ արտահայտվող ֆութ–ֆետիշիզմը, նորություն չէ, բայց դրա հետ մեկտեղ ժամանակին իր մոտ առկա էր հատուկ վերաբերմունք այլ վերջավորությունների նկատմամբ։ 2004-ին՝ «Rolling Stone» ամսագրին տված հարցազրույցի ժամանակ, Տարանտինոն նշեց, որ մի օր դանակը ձեռքին պատրաստվում էր կտրել սեփական մատերից մեկը, սակայն արդյունքում մտափոխվեց։ Փոխարենը կատարեց նույնն իր կինոհերոսներից մեկի հետ՝ «Չորս սենյակ» ֆիլմի նովելներից մեկում, որն իրականում հիմնված է բրիտանացի գրող Ռոալդ Դալի «Մարդը հարավից» պատմվածքի վրա։