Ֆլորենցիա, 1885 թ. Վյաչիայի կալվածքի հիմնադիրն ու սեփականատերը մահանալով ցանկանում է այն ժառանգել իր որդուն՝ Ստեֆանոյին և պահանջում է, որ ընտանիքի մնացած անդամները զիջեն իրենց բաժինը, քանի որ իշխանությունը չի կարող վաճառվել կամ բաժանվել։ Հողատիրոջ երկրորդ ցանկությունն էր՝ հուղարկավորությանը քահանա չհրավիրել։ Բայց նրա երեխաները ոչ մեկը, ոչ մյուսը չարեցին։ Հողատիրոջ ավագ որդուն՝ Նանդոն կարողացավ համոզել մյուսներին փոխանցել իրեն կալվածքի իրավունքները՝ Ստեֆանոն մնալու կառավարիչի պայմանով։

Քանի որ Նանդոն ընտանիք չունի, նրա մահից հետո ժառանգությունը կրկին կանցնի մյուսներին՝ անբաժան։ Վերադառնալով քաղաք՝ Նանդոն իր հետ տանում է իր եղբորորդուն՝ Գիգոյին՝ Ստաֆանոյի որդուն, աշխատելու իր ռեստորանում։ Հայրը Գիգոյին խորհուրդ է տալիս ավելի խորամանկ լինել հորեղբոր հետ, որպեսզի նրա մահից հետո կալվածքը գնա իրենց մոտ։ Բացի այդ, նրանք պետք է պարզեն՝ արդյոք Նանդոն իր տիրուհու որդու հայրն է, ով այս դեպքում ամենահավանական ժառանգորդը կդառնար։ Քաղաքում Գիգոն հանդիպում է մարմնավաճառ Բիանկային և ամբողջովին կորցնելով գլուխը, սկսում է գումար գողանալ ռեստորանի դրամարկղից՝ այցելելու հասարակաց տուն, որտեղ նա աշխատում է։ Շուտով Նանդոն հասկանում է դա և վռնդում եղբորորդուն։ Այլևս չցանկանալով աշխատել իր հորեղբոր համար կալվածքում, Գիգոն աշխատանքի է անցնում որպես հասարակաց տան անվտանգության աշխատակից: Դրանից անմիջապես հետո Նանդոն մահանում է, որը կարողացել է ամուսնանալ իր սիրուհու հետ և թողնելով նրան ամբողջ ժառանգությունը։