1845 թվականի գարնանը 27-ամյա Հենրի Դեյվիդ Թորոն որոշեց փորձարկել սպառողական հասարակությունից մեկուսացումը և Արդյունաբերական հեղափոխության սարսափները և միայնակ բնակություն հաստատեց անտառի տնակում: Կյանքի համար անհրաժեշտ ամեն ինչ նա ապահովում էր ինքնուրույն՝ ժամանակի մեծ մասն անցկացնելով այգեգործությամբ, ձկնորսությամբ, դասականներ կարդալով, լողալով և թիավարելով։ Թորոն ավելի քան երկու տարի անցկացրեց մենության մեջ և իր փորձի հիման վրա գրեց «Ուոլդեն, կամ կյանք անտառում» գիրքը:

Մոտ 200 (կամ ավելի) տարի անց բնապահպան ակտիվիստ Բրայանը և նրա երիտասարդ կինը՝ Ստելլան, հեռանում են մի աշխարհից, որը գտնվում է կլիմայական աղետի եզրին. Շրի Լանկայում ցունամին միլիոնավոր կյանքեր է խլել. Հազարավոր փախստականներ են լցվել Հնդկաստան, որն արդեն իսկ բզկտված է խմելու ջրի համար պայքարից։ Անտառի մեկուսի խրճիթում Ստելլան լսում է նորությունները, ներառյալ տիեզերագնացների հաջորդ խմբի վերադարձը Լուսին կատարած հաջող առաքելությունից: Այս տիեզերագնացներից մեկը Ստելլայի երկվորյակ քույրն է՝ Քեսսին։