Ալեքսանդր Վարլամովն աշխատում է ոստիկանության հատուկ ստորաբաժանումում, որը զբաղվում է սերիական սպանությունների և հատկապես դաժան հանցագործությունների բացահայտմամբ, որոնք կատարվել են մտավոր թերզարգացած մարդկանց կողմից։ Երբ սովորական մեթոդները չեն աշխատում, և հետաքննությունը փակուղի է մտնում, խաղի մեջ են մտնում Վառլամովն ու իր խումբը։ Ուսումնասիրելով հանցագործության վայրը, ապացույցները, դատաբժշկական փորձաքննության արդյունքները՝ նրանք հաշվարկում են մոլագարի հոգետիպը և փորձում հասկանալ նրա իրական դրդապատճառները։ Նրանք խորամուխ են լինում հանցագործի յուրաքանչյուր քայլի մեջ և փորձում կռահել նրա հաջորդ քայլը՝ կանխելու նոր հանցագործությունը։

Միևնույն ժամանակ, արտաքուստ շատ հաջողակ Վարլամովը քառասուն տարվա անխուսափելի ճգնաժամի, իր կյանքի անխուսափելի վերագնահատման եզրին է։ Նա եռանդորեն ճնշում է այն միտքը, որ որքան էլ նա աշխատի, ցավոք, դուք դեռ չեք բռնի բոլոր մոլագարներին:

Հերթական գործը բացահայտվելուց հետո Վառլամովին շնորհվել է փոխգնդապետի կոչում։ Բայց նույն օրը ապացույցներ են հայտնվում, որ Վարլամովը սխալ մարդու է բռնել։ Նրա մեթոդը, որի վրա կառուցված էր նրա ողջ աշխատանքն ու կարիերան, ձախողվեց։ Վարլամովը հասկանում է, որ ինչ-որ մեկը սադրում է իրեն՝ փորձելով բարկացնել։ Բայց Ալեքսանդրը կանգ առնելու իրավունք չունի։ Վարլամովը մոռանում է ամեն ինչի մասին՝ նրա համար ամենակարեւորը այս հանցագործին բռնելն է։ Մեկ այլ զոհի փրկելիս քիչ է մնում բռնի նրան։ Սակայն Վառլամովի հաղթանակը երևակայական է ստացվում. հենց քթի տակից առևանգում են աղջկան։ Վարլամովը հայտնվել է անելանելի վիճակում, չգիտի ինչ անել։ Կինը նրան մեղադրում է կատարվածի համար։ Ինքն էլ է իրեն մեղադրում. Ալեքսանդրը ուժեղ զգացում ունի, որ սա հերթական սովորական մոլագարի գործը չէ։ Որ իր երեխային առևանգել են, որ ինչ-որ բան հասկանա, և որ ամենակարևորը այս առևանգիչը շատ մոտ է կանգնած իրեն։ Ավելի մոտ, քան նա կարող է պատկերացնել...