1947 թվականին Ալեքսեյ Միտրոխինը գալիս է հետպատերազմյան Մոսկվա՝ այցելելու իր ընկերոջը՝ գումարտակի նախկին հրամանատար Արգունովին, ով փրկել է իր կյանքը պատերազմի ժամանակ։ Բայց պարզվում է, որ գումարտակի հրամանատարը դատապարտվել է 25 տարվա ազատազրկման և գտնվում է խիստ ռեժիմի ճամբարում։ Հերոսը որոշում է հուսահատ քայլ անել՝ ամեն գնով փրկել ընկերոջը...

Միտրոխինը նմանակում է ժողովրդի առաջնորդ ընկեր Ստալինի մահափորձը և ստանում դատավճիռ՝ քառորդ դար ռեժիմի ամենաբարձր կատեգորիայի ճամբարը՝ կարելական «Լազո»: Զորանոցում նա վերջապես հանդիպում է ընկերոջը և արտասանում մեկ արտահայտություն. «Իսկ ես քո հետևում եմ, գումարտակի հրամանատար»։ Ճամբարի հյուսիսային կողմում կա լիճ, հարավում՝ փշալարերով շրջապատված հողատարածք։ Առաջին հայացքից փախչելու գաղափարը խելահեղ է թվում, բայց պարզվում է, որ պատերազմից առաջ Ալեքսեյը սովորել է Հիդրոտեխնիկական ինստիտուտում և պրակտիկա է անցել հենց այն վայրում, որտեղ այժմ գտնվում է համակենտրոնացման ճամբարը: Հերոսի գլխում ակնթարթորեն մշակվում է միանգամայն անհավանական ծրագիր՝ օգտագործել լողացող տորֆային կղզիները՝ փախչելու համար...