Պրոֆեսիոնալ բռնցքամարտիկ Էնթոնի Ռոդրիգեսի մանկությունն ու երիտասարդությունը անամպ չեն եղել։ Հիշելով հին օրերը՝ նա մտաբերում է 1980-ականների վերջին Բրուքլինի Բենսոնհերսթ փողոցը։ Այն լի էր խուլիգաններով, կասկածելի հաստատություններով, հաճախ կրակոցներ էին լսվում։ Կես իտալացի, կես պուերտորիկացի նա մեծացել է բռնության և ռասիզմի դաժան աշխարհում, դիմացել է վիրավորանքներին և ապրել աղքատության մեջ: Գործազուրկ հարբեցող հայրը թքած ունի որդու վրա, իսկ հոգատար ու աշխատասեր մայրը բավականին վաղ է մահացել։ Չնայած իր կորստի դառնությանը, Էնթոնին ամեն կերպ փորձում էր հավատարիմ մնալ իր մեջ սերմանած բարոյական սկզբունքներին և միշտ պահպանել սեփական արժանապատվության զգացումը: Տեղական մաֆիայի բոսը՝ Էնցո Դևինոն, ուշադրություն հրավիրեց նրա վրա և տղային իր թևի տակ առավ, երբ նա որոշեց զբաղվել բռնցքամարտով։ Էնթոնին սկսեց վերածվել ուժեղ մարտիկի, բայց այստեղ բռնցքամարտը լուրջ բիզնես էր, և Ռոդրիգեսը երազում էր սպորտային կարիերայի մասին: Անբարենպաստ շրջանի դեռահասի համար պրոֆեսիոնալ բռնցքամարտում հաջողության հասնելը գրեթե անհասանելի նպատակ է: Եվ այնուամենայնիվ Էնթոնիին շատ բան հաջողվեց։ Բայց ինչ գնով: